سهراب سپهري

۱۱۱ بازديد

شعر اهل كاشانم سهراب سپهري

 

 

 

اهل كاشانم

روزگارم بد نيست‌.

 

 

 

تكه ناني دارم ، خرده هوشي‌، سر سوزن ذوقي‌.

مادري دارم ، بهتر از برگ درخت‌.

دوستاني ، بهتر از آب روان‌.

و خدايي كه در اين نزديكي است‌:

لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند.

روي آگاهي آب‌، روي قانون گياه‌.

 


من مسلمانم‌.

قبله ام يك گل سرخ‌.

جانمازم چشمه‌، مهرم نور.

دشت سجاده من‌.

من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم‌.

در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف‌.

سنگ از پشت نمازم پيداست‌:

همه ذرات نمازم متبلور شده است‌.

من نمازم را وقتي مي خوانم

 

 

 

كه اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو.

من نمازم را پي«تكبيره الاحرام» علف مي خوانم‌،

پي «قد قامت» موج‌.

 


كعبه ام بر لب آب ،

كعبه ام زير اقاقي هاست‌.

كعبه ام مثل نسيم ، مي رود باغ به باغ ، مي رود

شهر به شهر.

 


«حجر الاسو د» من روشني باغچه است‌.

 


اهل كاشانم‌.

پيشه ام نقاشي است‌:

گاه گاهي قفسي مي سازم با رنگ ، مي فروشم به شما

تا به آواز شقايق كه در آن زنداني است

دل تنهايي تان تازه شود.

 

 

 

چه خيالي ، چه خيالي ، ... مي دانم

پرده ام بي جان است‌.

خوب مي دانم ، حوض نقاشي من بي ماهي است‌.

 


اهل كاشانم

نسبم شايد برسد

به گياهي در هند، به سفالينه اي از خاك " سيلك " .

نسبم شايد، به زني فاحشه در شهر بخارا برسد.

 


پدرم پشت دو بار آمدن چلچله ها ، پشت دو برف‌،

پدرم پشت دو خوابيدن در مهتابي ،

پدرم پشت زمان ها مرده است‌.

پدرم وقتي مرد. آسمان آبي بود،

مادرم بي خبر از خواب پريد، خواهرم زيبا شد.

پدرم وقتي مرد ، پاسبان ها همه شاعر بودند.

مرد بقال از من پرسيد : چند من خربزه مي خواهي ؟

 

 

 

من از او پرسيدم : دل خوش سيري چند؟

 


پدرم نقاشي مي كرد.

تار هم مي ساخت‌، تار هم مي زد.

خط خوبي هم داشت‌.

 


باغ ما در طرف سايه دانايي بود.

باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه‌،

باغ ما نقطه برخورد نگاه و قفس و آينه بود.

باغ ما شايد ، قوسي از دايره سبز سعادت بود.

ميوه كال خدا را آن روز ، مي جويدم در خواب‌.

آب بي فلسفه مي خوردم‌.

توت بي دانش مي چيدم‌.

تا اناري تركي برميداشت‌، دست فواره خواهش مي شد.

تا چلويي مي خواند، سينه از ذوق شنيدن مي سوخت‌.

گاه تنهايي‌، صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد.

شوق مي آمد، دست در گردن حس مي انداخت‌.

 

 

 

فكر ،بازي مي كرد.

زندگي چيزي بود ، مثل يك بارش عيد، يك چنار پر سار.

زندگي در آن وقت ، صفي از نور و عروسك بود،

يك بغل آزادي بود.

زندگي در آن وقت ، حوض موسيقي بود.

 


طفل ، پاورچين پاورچين‌، دور شد كم كم در كوچه

سنجاقك ها.

بار خود را بستم ، رفتم از شهر خيالات سبك بيرون

دلم از غربت سنجاقك پر.

 


من به مهماني دنيا رفتم‌:

من به دشت اندوه‌،

من به باغ عرفان‌،

من به ايوان چراغاني دانش رفتم‌.

 

 

 

 


رفتم از پله مذهب بالا.

تا ته كوچه شك ،

تا هواي خنك استغنا،

تا شب خيس محبت رفتم‌.

من به ديدار كسي رفتم در آن سر عشق‌.

رفتم‌، رفتم تا زن‌،

تا چراغ لذت‌،

تا سكوت خواهش‌،

تا صداي پر تنهايي‌.

 


چيزهايي ديدم در روي زمين‌:

كودكي ديم‌، ماه را بو مي كرد.

قفسي بي در ديدم كه در آن‌، روشني پرپر مي زد.

نردباني كه از آن ، عشق مي رفت به بام ملكوت‌.

من زني را ديدم ، نور در هاون مي كوفت‌.

ظهر در سفره آنان نان بود ، سبزي بود، دوري شبنم بود،

كاسه داغ محبت بود.

 


من گدايي ديدم‌، در به در مي رفت آواز چكاوك مي خواست

 

 

 

 


و سپوري كه به يك پوسته خربزه مي برد نماز.

 


بره اي ديدم ، بادبادك مي خورد.

من الاغي ديدم‌، ينجه را مي فهميد.

در چراگاه «نصيحت» گاوي ديدم سير.

 


شاعري ديدم هنگام خطاب‌، به گل سوسن مي گفت: «شما»

 


من كتابي ديدم ، واژه هايش همه از جنس بلور.

كاغذي ديدم ، از جنس بهار،

موزه اي ديدم دور از سبزه‌،

مسجدي دور از آب‌.

سر بالين فقيهي نوميد، كوزه اي ديدم لبريز سوال‌.

 


قاطري ديدم بارش«انشا»

اشتري ديدم بارش سبد خالي« پند و امثال.»

 

 

 

عارفي ديدم بارش «تننا ها يا هو.»

 


من قطاري ديدم ، روشنايي مي برد.

من قطاري ديدم ، فقه مي برد و چه سنگين مي رفت .

من قطاري ديدم‌، كه سياست مي برد ( و چه خالي مي رفت‌.)

من قطاري ديدم‌، تخم نيلوفر و آواز قناري مي برد.

و هواپيمايي‌، كه در آن اوج هزاران پايي

خاك از شيشه آن پيدا بود:

كاكل پوپك ،

خال هاي پر پروانه‌،

عكس غوكي در حوض

و عبور مگس از كوچه تنهايي‌.

خواهش روشن يك گنجشك‌، وقتي از روي چناري به زمين

مي آيد.

تا كنون نظري ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در رویا بلاگ ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.